شنگ (يمليك) سرد خشک است

برگهای گیاه شنگ  از خونریزی معده جلوگیری می‏كند. اگر مسموم شدید از ریشه‏این گیاه  استفاده كنید. برای رماتیسم مفید است  و آب ریشه خام شنگ  زگیل را از بین می‏برد. برای مسلولین نفع بسیار دارد. گل این گیاه  را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت آن التیام سوختگی پی ببرید!
فارسی این کیاه  شنگ است و در تركي به ان يمليك و در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله شنگ و در خراسان ریش بز خالدار خطاب می‏كنند. به این  گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می‏گویند. عربی نوع چمنی این گیاه  كه برگهای آن باریك‏تر از شنگ  می‏باشد، لحیه التیس و زنب الخیل است، ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل می‏گویند. شنگ  در چمنزارهای نمناك شمال ایران، عمارلو، بین كبوتر چای و زرد چین، ایسپیلی ییلاق دامنه البرز، مخصوصا افجه و نارون می‏روید و نوع چمنی این گیاه  در مغرب ایران، تفرش، اراك، كوه شاهو و كردستان زیاد است، و در اروپا به علت زیبایی گل این  گیاه شنگ پرورش می‏دهند. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را  نر و نوع چمنی را ماده می‏دانستند، و در زبان فرانسه به شنگ یارب دوشوو، در فاصله اردیبهشت تا تیر ماه ظاهر می‏شود ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و كمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می‏كند. ریشه شنگ خلط آور و نرم كننده سینه و التیام دهنده زخمهاست. از برگهای شنگ در سالاد استفاده می‏كنند و ایرانیان آن را مانند كاهو و كاسنی با سركه و بدون آن می‏خورند، چون بسیار خنك می‏باشم. خوردن برگهای شنگ اسهال و خونریزی معدی را بند می‏آورد و از خونریزی سینه جلوگیری می‏كند و برای مسلولین نافع است.

ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگش قویتر است و خوردن خیسانده آن در شراب برای جلوگیری از خونریزی رحم تجویز می‏شود پاشیدن برگ و گل خشك شده این گیاه  در روی زخمهای چركی و متعفن سودمند می‏باشد ضماد آنرا برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته‏اند ضماد گل شنگ  با موم جهت سوختگی آتش مفید است حكیم محمد بن زكریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم می‏دانست. عصاره گیاه شنگ كه در طب سنتی ایران طرثوث خوانده شده است پادزهر قوی است و در ساختن تریاق فارون به كار می‏رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگ تجویز می  كرده‏اند. اگر این گیاه را پختید  هرگز آب آن را دوز نریزند بلكه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ  در آب جوشانده جمع می‏شود. عصاره شنگ جهت درمان كچلی و زخمهای جلدی مفید است. آب ریشه خام شنگ  زگیل را از بین می‏برد.
قندرون‏
چنانچه گیاه شنك چمنی را قطع كنید، از آن یك ماده كائوچو كی ترشح می‏شود، كه به آن قندرون و قندران می‏گویند. این ماده در برابر هوا سفت می‏شود و ایرانیان آن را مانند سقز می‏جویند و چنانچه كمی حرارت  به آن بدهید، به صورت كش در می‏آید و با آن بهترین لاستیك را می‏توان ساخت، ولی چون مقدار آن كم است و ساختن لاستیك با آن به صرفه نیست. قندرون از دوستان كبد بوده و سریع الهضم است و از احتقان خون جلوگیری كرده، جویدن آن هضم غذا را آسان می‏كند، اشتها را زیاد می‏نماید. برای پاك شدن سینه از اخلاط نافع است. برای شش و قلب نیز مفید می‏باشد. خوردن مقدار كمی از آن، شب مواقع خواب برای تسكین سرفه تجویز شده است، ضماد آن با سندروس یا زرده تخم مرغ نیم برشته بر روی زخم جهت التیام و رویاندن گوشت سودمند می‏باشد. ضماد گداخته آن با پیه بزجهت رفع كجی ناخن و درد عضلات و ترك پوست و شقای مزمن مخصوصا با كمی شنجرف نافع می‏باشد و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شكاف كشاله ران و تقویت اعصاب و خارش نافع می‏باشد. مقدار خوراك آن یك مثقال است.